Uncle Policeman

Daar is er dan weer een, een reisverslagje van mij! Volgens 'waarbenjij.nu' snakken jullie, lieve familie en vrienden, naar een update (ok, misschien dat ze het net ietsje anders verwoordden), dus hier is ie dan.
Grootse ontdekkingen zal ik niet met jullie kunnen delen, want die doe ik hier zelf ook niet (meer). Na 'grote' verschillen tussen de VS en Nederland in de eerste paar maanden te hebben blootgelegd, zit de charme 'm nu meer in de subtiele opmerkelijkheden.

Wat niet direct opvalt maar toch wezenlijk anders is, is het contact tussen politie en burger. Waar in Nederland het koosnaampje 'oom agent' toch op een zeker broederschap tussen politie en burger wijst, is deze relatie hier een stuk afstandelijker. 'Respect' voor politie wordt met harde maatregelen bij overtreding afgedwongen dus over het algemeen spreek je een politieagent maar niet tegen, en bij voorkeur helemaal niet. Daarbij gaat duidelijk een groot deel van het budget op aan surveillances, dus je komt altijd en overal politie tegen. Nu is het in Ann Arbor bij lange na niet zo extreem als in bijvoorbeeld New York, maar op mijn 20 minuten durende fietstocht van het lab naar huis kom ik in de helft van de gevallen politie tegen. Da's toch... frequent, dacht ik zo. Ondanks dat je zoveel politie tegenkomt blijft het ontzag diep: zodra er een politieauto aan de kant van de weg geparkeerd staat om een ongelukkige van een boete te voorzien trappen de nog rijdende automobilisten massaal op de rem om in een slakkengang voorbij te rijden. Levensgevaarlijk. Tevens ligt de nadruk wat een vreselijke overtreding is en wat niet, net even anders. Zo staan er bij bijna ieder kruispunt stopborden in alle richtingen en behoor je daar minimaal 2 seconden voor stil te staan. Wonderlijk genoeg houd iedereen zich daar keurig aan (waar ik op m'n fiets dankbaar gebruik van maak door voor auto's langs te floepen), wellicht dat een eventuele bekeuring bij overtreding niet mis is (>$130 voor fietsers, naar horen zeggen). Daarentegen is de richtingaanwijzer een nog ongebruikter attribuut dan de sigarenaansteker, daar bekommert vrijwel niemand zich om. Steek je als welwillend fietser je hand uit om aan te geven dat auto's niet op je hoeven te wachten (of juist wel), dan veroorzaak je verwarring alom. Zulke kunsten worden niet gewaardeerd.

Beklim je een fiets, dan wordt je geacht voldoende waaghals te zijn om je kunsten ook maar direct op de rijbaan te vertonen. Stel je een weg voor met om de paar meter gaten waar je onherroepelijk je banden op stuk rijdt en waar de trucks links en rechts om je heen zoeven, met daarnaast de veiligheid van een haast onbelopen stoep van 1.5 meter breed. Waar zou jij liever fietsen? Hoewel het strafbaar is op de stoep te fietsen wordt het wel gedoogd, en dat is maar goed ook. Waar ik nog niet over uit ben in welke mate het gedoogd wordt, is het fietsen zonder fietshelm. Het schijnt strafbaar te zijn en ik heb via via gehoord van gevallen waar boetes voor zonder-helm-fietsen werden uitgedeeld, maar vooralsnog ben ik de dans ontsprongen. Ik krijg iedere keer spontaan de zenuwen als ik politie zie (en dat is dus regelmatig) maar gelukkig hebben ze blijkbaar wel iets beters te doen dan mij ertoe brengen mijn kapsel te verknallen. Waar je je als studentikoze fietser weer geen zorgen om hoeft te maken, is een boete krijgen aangezien je (uiteraard) geen licht op je fiets hebt. Het hele concept van fietslampjes is zelfs zo onbekend dat ze alleen voor een schandalig bedrag in fietsspeciaalzaken verkrijgbaar zijn! De enkeling met licht op de fiets heeft zelf iets in elkaar geknutseld, ik heb uit Nederland geimporteerde lampjes om me ietsje veiliger te voelen.

Als je het zo leest lijkt het alsof ik vaak in aanraking ben gekomen met politie. Gelukkig is dat juist niet zo, vandaar ook dat het 9.5 maand heeft geduurd om deze observaties te doen. En ja, het zijn maar kleine verschilletjes, maar de VS zijn nu eenmaal niet zo shockerend anders dan Nederland!

Ik had nog veel meer kwijt gewild in dit reisverslag, maar ik raakte natuurlijk helemaal op dreef dus ik zal de rest bewaren voor een volgend reisverslag. Of ik verveel jullie er in 'het echt' mee, want begin-oktober staat voor de deur, en 'so do I'!

Ik hoop uiteraard weer wat van jullie te horen, en kijk al uit naar het weerzien!

Tot snel!

Groetjes,
Sabine